DICK HILLENIUS ZEI EENS OVER JAN HANLO:
"Meestal heb je met kunst een hele hiërarchie van dat is een groot kunstenaar, die doet 't zus en die doet 't magistraal en wat doet die 't prachtig, eh, het enige criterium wat tenslotte overblijft is of je van die produkten kunt hóuden, en ik kan bij Hanlo helemaal niet aanwijzen wat er knap en niet knap aan is, maar de grote waarde van 't werk is, dat je d'r van kan houden. En dat is heel zeldzaam."

JAN HANLO (1912-1969) VOND ZICHZELF micro-produktief. Tijdens zijn leven produceerde hij drie boeken: Verzamelde Gedichten (1958), In een gewoon rijtuig (1966) en Moelmer (1967). Pas na zijn dood bleek dat zijn oeuvre omvangrijker was. Postuum verscheen Go to the mosk (1971), Zonder geluk valt niemand van het dak (1972) en Mijn benul (1974).
Maar het grootste deel van Hanlo's werk wordt gevormd door zijn brieven. Hij woonde alleen. De brief was voor hem het belangrijkste middel om het contact met de buitenwereld te onderhouden. In die brieven komen onderwerpen aan bod die we al uit zijn gedichten en proza kennen: de vrije wil, godsbesef, traditie en experiment in de poëzie, toeval en kansberekening, erotiek en sexualiteit. Daarnaast schreef hij zijn correspondenten over de meest uiteenlopende zaken. Hij maakte ruzie met een priester omdat hij het leven van een mens boven een muis stelde, peinsde erover of een wolk ooit de vorm van een schaakbord kan aannemen en correspondeerde jarenlang over de spelling van het Antwerps waarin hij een gedicht wilde schrijven."

Bron: Flaptekst 'Jan Hanlo Brieven 1989'